Voice of Cards zet het traditionele rollenspel op de kaart

Voice of Cards gaat waarschijnlijk den genoteerd te indien ene van den uiterst niche titels van 2021. Waarna ik na ie uitspelen ervan nog iets wilde opzoeken, kwam ik erachter dat er online haast iets overheen te vinden is, op watten trailers plus korte impressies na. Zelfs ie massasucces van Nier: Automata vermag Yoko Taro noch promoten indien hij zo’n obscuur spel indien dit maakt.

Den naam van den spel dekt te ieder geval den lading. Er is ene stem te den vorm van ene alwetende verteller plus er zijn kaartspel, héél veel kaartspel. Den wereld diegene jij met jouw reisgezelschap doorkruist, wordt weergegeven indien aaneengelegde kaartspel. Twintig kaartspel van bomen vormen ene bundel, ene lange schalm van stenen maken ene padachtige. Jou kunt ie nog ie lieve vergelijken met den vakjes op ie speelbord van ene bordspel.

Mits speler verken jij dit wereld vakje voordat vakje, toegangsbewijs voordat toegangsbewijs. Den personages waarmee jij reist wordt zowel weergegeven indien kaartspel, netwerken indien hun gesprekken met elkander plus anderen. Ie is noch overdreven wegens te stellen dat alles uit kaartspel bestaat. Den enige uitzondering is ie sportgebouw waarop dit gevechten plaatsvinden: ene tafel met daarop watten dobbelstenen. Plus intact veel kaartspel natuurlijk.

Ie vertelsel wordt uit den lappen gedaan doorheen slechts één persoon: den ‘voice’ van Voice of Cards. Er stappen talloze mensen plus monsters te den wereld rond, maar hij vertolkt plus spreekt zij allen te. Hij is zo den voice-over diegene ofschoon jouw lotgevallen indien ie ware samenvat terwijl jij zij beleeft. Voice of Cards voelt zo nog ie uiterst indien ene introductiesessie van Dungeons & Dragons, waarbij den zogeheten dungeon master ene hapklaar avontuur heeft uitgekozen voordat mensen diegene nog nooit D&D hebben gespeeld, wegens zij te permitteren zien hoe wieg dat vermag zijn.

Dat is waarom Voice of Cards geen rpg is, maar voorheen ene traditioneel rollenspel. Omdat den wereld ge bestaat uit kaartspel plus ene stem diegene alles aan elkander praat, wordt den surplus aan jij verbeelding overgelaten. Te essentie is ie ene vrij lineair vertelsel met slechts ene twee vertakkingen, maar jij vult ie te jij stamhoofd aan totdat ene grootse queeste.

Dat begint zo cliché indien ie maar vermag: er is ene draak diegene ie land terroriseert plus den vorst belooft ene berg goud aan diegene diegene ie monster weet te verslaan. Mits ene nogal zelfzuchtige ridder besef jij dat dit noch te jij eentje gaat slagen. Daarom probeer jij tijdens den spel waar mogelijk andere mensen voordat jij wagentje te spannen zonder dat zij te uitwisseling hiervoor ene fragment van den beloning opstrijken.

Zoals ie Yoko Taro betaamt, blijkt ie allen noch zo simpel. Zonder ene stoer team van designers, programmeurs plus animators diegene steeds bergen werkgelegenheid te willen verzetten voordat weer ene of ander raar idee, neemt hij nog meer vrijheid tijdens ie zei van zijn onconventionele vertellen. Voice of Cards is daarenboven hevig scherpgerand plus komisch schrijven, met ene Engelse stemacteur diegene den vaak sarcastische toon was overbrengt.

Hij neemt jij mee op ene meeslepende trektocht via typische tropes van ie fantasy-genre. Eentje magisch bundel, ene donkere kerker, ene verlaten schiereiland: ie zit er allen te. Legendarische wapens, mysterieuze raadsels, schatkaarten: te den pakweg tien totdat twaalf uur dat jij met Voice of Cards zoetsmakend bent, werkgelegenheid jij ie volledige filmscenario van ene gemiddelde D&D-campagne over.

Ie spel neemt tegelijkertijd allerlei stereotypes van rollenspellen op den hiel. Ie boselfje dat met jij mee conclusie te gaan doet dat noch omdat ie haar roeping is, maar simpelweg omdat zij ene torenhoge schuld heeft tijdens haar huurbaas plus hem probeert te ontlopen. Plus den komisch gespierde strijder is dat noch zonder verdere verklaring. Nee, hij is zo buitensporig buff worden omdat hij plus zijn vader zichzelf volledig hebben toegelegd op research zoals biologische steroïden.

Uiteindelijk zijn ie gewoon den boogschutter plus krachtpatser van jij team, maar diegene absurde achtergrondinformatie maakt jij soci werkelijk fleurig. Dat is maar was zowel, want den daadwerkelijke gevechten hebben noch vanaf se veel wegens ie lijf. Op diegene momenten lijkt Voice of Cards nog ie uiterst op ene ‘werkelijke’ turn-based jrpg.

Jou hebt verschillende attaques, sommige personages kunnen zichzelf of elkander hersteld plus er zijn items voorhanden wegens ene teamlid weer totdat leven te wekken of voorbijgaand sterker te maken. Intact veel tactisch vernuft vereist dit allen noch, maar ie is onderhoudend voldoende. Schrede tijdens den eindbaas moeten jij huwelijk gaan peinzen overheen wie jij precies mee wilt permitteren vechten plus welke spreuken plus attaques jij hun meegeeft, maar daarna is ie spel meteen voorbij.

Den potentieel van Voice of Cards zit daarom vooral te jij verbeelding. Den wisselwerking tussen jouw verbeelding plus diegene van den verteller zorgen ervoor dat den spelwereld totdat leven komt. Ie ontwerp van den kaartspel plus den middeleeuwse naslag verdienen nog ene bijzondere vermelding. Dit alles maakt dat jij meer dan ene pion bent te ene vertelsel dat netjes voordat jij is uitgestippeld. Jou waant jezelf ene werkelijke drakenjager.

Voice of Cards: The Isle Dragon Roars is verkrijgbaar voordat PlayStation 4, Nintendo Switch plus pc. Voordat den recensie is den PS4-versie getest op ene PlayStation 5.